 |
WOJNA BUŁGARSKO-BIZANTYJSKA |
|
|
|
Po wyśmienitej kampanii 1014 roku Bazyli II w październiku skierował się do Salonik, aby tam przygotować się do kolejnej ofensywy przeciwko Bułgarom. Pod koniec roku cesarz wysłał jeszcze oddziały, które miały zadanie zdobyć Prilep i Stypeion (dziś Devolgrad w Macedonii). Wiosną 1015 roku Bazyli II Bułgarobójca na czele potężnej armii ponownie przekroczył bułgarską granicę. "...Pierwszym celem była twierdza Woden, która zamierzała podnieść bunt przeciwko cesarzowi, mimo wcześniejszego ślubowania wierności. Miasto zostało oblężone i po niedługim czasie zdobyte. Wiarołomnych mieszkańców przesiedlono w głąb cesarstwa, a na ich miejsce Bazyli sprowadził „tak zwanych Kontaratów, ludzi podobnych do dzikiego zwierza, żądnych mordu, nie okazujących litości i lubujących się w grabieży..." Fragment książki: Ł. Migniewicz "KLEIDION 1014" s. 170-171 "... Następnie Bizantyjczycy wyprawili się na niedaleką twierdzę Moglenę, broniącą drogi na Ochryd, której obrońcą był Elitzes wraz z kavkanem Dometianem. Po tym jak cesarz „zmienił bieg rzeki, która płynęła obok miasta, i przedostawała się pod podwalinami muru. Później [w rezultacie działania cesarza] płynęła przez środek umocnień; cesarz spuścił nią drewno i materiały łatwopalne. Mur został zniszczony, gdy podłożono ogień, miasto zostało zdobyte. Dometian i Elitzes zostali uhonorowani godnościami i wysłani na odległe rubieże Azji Mniejszej, a ludność Mogleny zniewolono. Następnie z rozkazu cesarza twierdzę zrównano z ziemią..." Fragment książki: Ł. Migniewicz "KLEIDION 1014" s. 170-171 Na początku 1016 roku Bazyli II skierował natarcie w okolice Ostrobosu i Soskosu (Ostrobonu i Soskonu) oraz na równinę Pelagonia.
"... Z równin Pelagonii imperator zamierzał błyskawicznie udać się pod Dyrrachium. które obiegł sam car. Jednak przeszkodziły mu w tych zamiarach poważne względy, bowiem w Pelagonii niejaki Ibatzes, wódz bułgarski, pobił siły bizantyjskie i zagrażał utratą całkowitej kontroli Konstantynopola nad tym obszarem. W związku z tym Bazyli ruszył na Bułgara i pokonał go w paru bitwach..." Fragment książki: Ł. Migniewicz "KLEIDION 1014" s. 173 "... Następnie rozdzielił swoją armię na kilka części. Jedna pod dowództwem Dawida Areianitesa ruszyła na Strumnicę. ale wkrótce od niej odstąpiła i zaatakowała Thermitze. Bułgarska twierdza bardzo szybko padła pod naporem armii bizantyjskiej. Drugą część armii Bazyli II powierzył Niceforowi Ksifiasowi. który zaatakował Traiditzę. ale nie zdołał jej zdobyć. Mimo wszystko w pierwszej połowie 1016 roku Bizancjum opanowało znaczne tereny Bułgarii. Pod bezpośrednią władzą Jana Władysława pozostało tylko terytorium otaczające jezioro Lychnidos i Prespa oraz kilka broniących się jeszcze twierdz w morzu bizantyjskich zdobyczy, w tym między innymi Strumnica i Pemik. Nawet podległe carowi ziemie Słowian nadadriatyckich zaczynały tlić się zarzewiem buntu. Z trzech stron otaczał Bułgarię pierścień oblężenia, którego zamknięcia Bazyli U był coraz bliżej..." Fragment książki: Ł. Migniewicz "KLEIDION 1014" s. 173 "...Pod koniec 1016 roku Bazyli II rozpoczął kolejną operację skierowaną przeciwko państwu bułgarskiemu. Opuściwszy stolicę, cesarz osobiście podążył do Triaditzy, której nie udało się zdobyć Niceforowi Ksifiasowi. Jednak w trakcie marszu zmienił zdanie i postanowił wyruszyć na Pernik. Postępowanie to sugeruje, że miasto to, którego obroną dowodził Krakra, było główną twierdzą tego regionu i opanowanie jej oznaczało przejęcie kontroli nad większą częścią dorzecza rzeki Strumnicy oraz znaczne uszczuplenie zasobów militarnych Jana Władysława. Trwające osiemdziesiąt osiem dni oblężenie zakończyło się klęską wojsk bizantyjskich, najprawdopodobniej z braku specjalistycznego sprzętu oblężniczego. Krakra stawił silny i zaciekły opór, znacznie uszczuplając liczbę wojsk cesarskich oblegających Pernik, co zmusiło Bazylego do wycofania się..." Fragment książki: Ł. Migniewicz "KLEIDION 1014" s. 173
Wiosną 1017 roku Bazyli II ponownie zaatakował Bułgarię. Na początek zdobył twierdzę zwaną Longa. Potem wysłał Dawida Arcianilesa i Konstantyna Diogenesa na równinę Pelagonii, aby tam rozbijali pojedyncze bułgarskie oddziały.
"...Podczas oblężenia w 1017 roku przez Bazylego Kastorii, miasta strzegącego dostępu od południa do obszaru jezior macedońskich. dotarła do niego wiadomość, że Krakra w imieniu Jana Władysława wynegocjował z Pieczyngami układ o wspólnej walce i Bizantyjczykami. Wskutek tego cesarz odstąpił od oblężenia miasta i wyruszył na spotkanie połączonych sił koczowników i Bułgarów. Po drodze znów opanował Berroię oraz zniszczył i zrównał z ziemią tereny wokół Ostrobos i Moliskos. Fragment książki: Ł. Migniewicz "KLEIDION 1014" s. 175 "...Imperator zdecydował się podciąć możliwości rekrutacyjne cara oraz znacznie nadwerężyć jego i tak już słabą pozycję i wyruszył do ziem, które w 976 roku za sprawą braci Komitopulosów jako pierwsze wypowiedziały zwierzchnictwo bizantyjskie. Podczas przygotowań do tej wyprawy do Bazylego dotarła wiadomość o śmierci cara pod murami obleganego przez siebie Dyrrachium. Imperator postanowił natychmiast udać się do Bułgarii. Po drodze pod Adrianopolem spotkał się z bratem Krakry. Powiadomił on cesarza, że wspólnie z Krakrą poddadzą mu Pernik i trzydzieści pięć innych bułgarskich twierdz w zamian za okazanie łaski. Bazyli przystał na tę hojną propozycję i po przejęciu obiecanych obszarów wynagrodził Krakrę tytułem patrikiosa..." Fragment książki: Ł. Migniewicz "KLEIDION 1014" s. 176 "...Podobnie jak Krakra postąpił też dowódca twierdzy Strumnitsa Dragomaź, który w marcu 1018 roku poddał ją Bazylemu II, a także zarządcy mniejszych miast i zamków na terenie całej zachodniej Bułgarii. Nie wszystkie jednak twierdze łatwo poddawały się bizantyjskiej władzy. W 1018 roku, po śmierci cara, opór dalej stawiały: Serbia, Soskon, Belgrad i Sirmium (dziś Sremska Mitrovica). Wtedy to po chrzcie księcia Siedmiogrodu, Achtuma, w 1002 roku, cesarz zepewnił militarne wsparcie ze strony króla Węgier Stefana I. Dostarczył on oddziałów, które wsparły bizantyjskie działania na północnych rubieżach państwa bułgarskiego. Tymczasem żona Jana Władysława, Maria, nie widząc możliwości dalszej walki z Bazylim II, przybyła przed jego oblicze i poddała się jego władzy. Imperator uhonorował ją godnością patrycjuszki i wraz z jej synami odesłał ją do stolicy"..." Fragment książki: Ł. Migniewicz "KLEIDION 1014" s. 176 "...Po odebraniu hołdu od carycy imperator skupił się na opanowaniu ostatnich punktów oporu na ziemiach bułgarskich. Kiedy stacjonował w twierdzy Stag, armia dowodzona przez Nicefora Ksifiasa w połowie 1018 roku opanowała Serbię i Soskon. Tymczasem do imperatora przybył bułgarski dowódca, zarządca miasta i okręgu Belgrad, Elemag. Dotychczas wierny carom bułgarskim poddał się wraz ze swoimi podwładnymi cesarzowi. Uczynił to z powodu braku możliwości dłuższego stawiania oporu, otaczające go ziemie były już bowiem pod zwierzchnictwem bizantyjskim, car nie żył, a jego rodzina oddała się pod opiekę Ba- zylemu II. W zamian za poddanie Belgradu Elemag uzyskał bizantyjski tytuł patrikiosa..." Fragment książki: Ł. Migniewicz "KLEIDION 1014" s. 177 Sirmium 1018 "...Zarządca Sirmium, Sermon, mimo iż Jan Władysław nie żył, a jego rodzina złożyła hołd Bazylemu, nadal zacięcie bronił się przeciwko Bizantyjczykom. Dowodzący oblężeniem twierdzy Konstantyn Diogenes odwołał się do podstępu, który pozwolił mu ją opanować. Według Skylitzesa: »Konstantinos Diogenes, który sprawował dowództwo na tamtejszych terenach, wysłał do niego [Sermona] poselstwo, udając przyjaźń i okazując przy pomocy przysiąg, że pragnie sprzymierzyć się z nim i poważnie porozmawiać. A jeśli [Sermon] żywi jakieś obawy, niech weźmie ze sobą trzech oficerów i niech spotka się z nim [Konstantynem Diogenesem] na środku rzeki, która płynie pomiędzy nimi; przyjdzie tam także i on; tak samo towarzyszyć mu będą trzej oficerowie. Tamten [Sermon] dał się przekonać i przybył nad rzekę[...]. Kiedy jednak zamierzał podjąć rozmowy, Diogenes wydobył znienacka miecz, który miał ukryty w fałdach szaty, uderzył go w bok i od razu zabił. [...]. Diogenes natomiast, kiedy zgromadził wojsko, [...] skierował się z odpowiednią siłą ku Sirmium. Wprawił w przerażenie żonę zmarłego [Sermona], zdołał ją jednak uspokoić przy pomocy wielkich obietnic; przekonał ją następnie, by udała się do cesarza i wydała mu Sirmium. Stawiła się ona w Bizancjum [Konstantynopolu] i została żoną jednego z magistrów stolicy". Po opanowaniu Sirmium całe państwo Samuela weszło w skład ziem pod panowaniem Bazylego II..." Fragment książki: Ł. Migniewicz "KLEIDION 1014" s. 177-178 
|
Strona główna Władcy Ważne bitwy Polityka prywatności Antykwariat Księga gości